Jakie są siberiany?

Hmm..? Dużo by o nich pisać. Dla nas są nieodzownymi towarzyszami życia. Kochamy je za ich charaktery, piękno, niezależność i tę trochę kocią naturę. Lubimy patrzeć na ich zabawy, psoty, słuchać ich pomrukiwań, wycia. Zaskakują pomysłowością i sprytem. Są niezwykle inteligentne, dumne,  ciekawskie,  przyjazne i wesołe. Niewątpliwie mają doskonale rozwinięty instynkt łowiecki, dlatego nie powinny biegać w lasach bez smyczy. Mają też skłonność do ucieczek z powodu swej niezależności i ciekawośi świata. Wymagają codziennej, dużej porcji ruchu i uwagi. Są bardzo wylewne wobec wszystkich ludzi, także obcych, dlatego nie nadają się zupełnie na stróża. Siberian husky bardzo źle znosi samotność, lepiej czuje się w stadzie. Nasze husky są członkami naszej rodziny, psy są do nas i do siebie wzajemnie bardzo przywiązane, a my jesteśmy przywiązani do nich. To stworzenia, które przypominają i psa i wilka...i kota.  Śmiejemy się, że husky, to nie jest zwykły pies - bo to jest poprostu husky :)

  Fascynujące są ich zachowania względem siebie w stadzie, jak również wobec obcych psów. Piękne jest to, jak one wzajemnie się sobą opiekują i to jak przyjmują obce szczenię do stada, które natychmiast obdarzają opieką i miłością. To cudowne psy które zachowały swoje pierwotne instynkty.

Fascynacja tą rasą i egzysencja z nimi to w pewien sposób styl życia.

 

WZORZEC RASY

Pochodzenie: USA 

Data publikacji obowiązującego standardu: 28.11.1990

Użytkowanie: pies pociągowy

Klasyfikacja FCI: grupa 5, szpice i psy ras pierwotnych, sekcja 1, nordyckie psy zaprzęgowe, bez prób pracy 

 

Wrażenie ogólne:

Siberian husky jest średniej wielkości psem pracującym, szybkim, lekkonogim, swobodnym i eleganckim w ruchu. Na pochodzenie nordyckie wskazuje dość zwarty tułów, gęsto owłosione ciało, stojące prosto uszy i mocno owłosiony ogon. Charakterystyczny chód jest płynny i swobodny. Husky jest zdolny do wykonywania swojego pierwotnego zadania psa pociągowego i ciągnięcia lżejszych ładunków w umiarkowanym tempie na dużych odległościach. Proporcje i kształt ciała odzwierciedlają podstawową równowagę siły, prędkości i wytrwałości. Psy są samcze, ale nigdy grubej budowy, suki są samicze, lecz nie słabo zbudowane. Husky w dobrej kondycji z dobrze wykształconymi, napiętymi mięśniami nie ma nadwagi.

 

Wielkość, proporcje, masa:

Wysokość w kłębie: psy - 53,34-59,69 cm

                                    suki - 50,80-55,88 cm

Waga: psy - 20,4-27,2 kg

            suki - 15,9-22,7 kg

Waga jest proporcjonalna do wysokości w kłębie. Wymienione wielkości i wagi oznaczają tylko wartości graniczne, nie preferując krańcowości. Nadmiernie silne kości i nadwaga winny być ukarane. Długość ciała, mierzona od stawu ramiennego do guza kulszowego nieco przewyższa wysokość w kłębie.

Wady dyskwalifikujące: psy ponad 59.69 cm i suki ponad 55,88 cm.

 

Głowa:

O wyrazie przenikliwym, lecz przyjacielskim, ciekawskim, a nawet szelmowskim.

Oczy migdałowate, średnio rozstawione i lekko ukośne. Brązowe lub niebieskie, przy czym do zaakceptowania jest jedno oko brązowe, a jedno niebieskie.

Wady: Oczy ustawione zbyt skośnie lub zbyt blisko siebie.

Uszy średniej wielkości, trójkątne, stojące blisko siebie i wysoko osadzone. Grube, gęsto owłosione, z tyłu lekko wysklepione, stojące prosto, z lekko zaokrąglonymi, wyprostowanymi czubkami.

Wady: Uszy za duże w stosunku do głowy, za szeroko rozstawione, nie całkiem prosto stojące.

Czaszka średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia, z zaokrąglonym wierzchem, zwężająca się od najszerszego miejsca w stronę oczu.

Wady: głowa zbyt ciężka, bez wdzięku, zbyt delikatnie rzeźbiona.

Stop dobrze zaznaczony; grzbiet nosa od stopu do czubka nosa prosty.

Wady: niedostatecznie zaznaczony stop.

Kufa średniej długości, tzn. odległość od czubka nosa do stopu jest równa odległości od stopu do potylicy. Średnio szeroka zwęża się stopniowo ku nosowi, jednakże nie kończy się szpiczasto lub szeroko.

Wady: kufa za delikatna lub za gruba, za długa lub za krótka.

Nos u psów szarych, płowych i czarnych - czarny; u miedzianych - wątrobiany; u czysto białych może być cielisty. Dopuszczalny jest tzw. "nos śniegowy" - z różowymi pręgami.

Fafle dobrze pigmentowane i ciasno przylegające.

Uzębienie: Zgryz nożycowy.

Wady: każde odchylenie od zgryzu nożycowego.

 

Szyja, linia górna, tułów:

Szyja średniej długości, wysklepiona, w spokoju dumnie uniesiona. W kłusie tak wyciągnięta, że głowa noszona jest lekko do przodu.

Wady: szyja za krótka i gruba, szyja za długa. 

Klatka piersiowa głęboka i silna, lecz niezbyt szeroka; najniższy punkt leży bezpośrednio za lub na równej wysokości z łokciami. Żebra przy kręgosłupie dobrze wysklepione, na bokach raczej płaskie, co umożliwia swobodę ruchu.

Wady: klatka piersiowa zbyt szeroka, klatka piersiowa beczkowata, żebra zbyt płaskie lub słabe.

Grzbiet prosty i silny, z linią górną przebiegającą poziomo od łopatki do zadu. Średniej długości, ani zbyt krótki, ani nadmiernie długi. Lędźwie napięte o suchym umięśnieniu, węższe od klatki piersiowej i lekko wysklepione. Zad opadający, jednak nigdy nie tak stromo, by krępować ruch tylnych kończyn.

Wady: grzbiet słaby lub słabo związany; grzbiet wysklepiony, linia górna spadzista.

Ogon: dobrze owłosiony, w kształcie lisiej kity, osadzony tuż pod linią górną; u psa o napiętej uwadze noszony nad grzbietem w eleganckim, sierpowatym łuku. Ogon nie powinien być przy tym skręcony ani na jedną ani na drugą stronę ciała, an ipłasko zarzucony na grzbiet. U stojącego spokojnie psa normalny jest ogon zwisający. Włos na ogonie średniej długości, jednakowo długi ze wszystkich stron, co nadaje mu wygląd okrągłej szczotki.

Wady: ogon zarzucony na grzbiet lub zakręcony; ogon bardzo puszysty, osadzony za nisko lub za wysoko.

 

Kończyny:

Kończyny przednie:

Łopatka dobrze ułożona ku tyłowi. Ramię od stawu barkowego do łokciowego skierowane nieco ku tyłowi nie jest prostopadłe do ziemi .Mięśnie i więzadła, łączące łopatkę z klatką piersiową napięte i dobrze wykształcone.

Wady: łopatki strome, łopatki luźne.

Kończyny przednie oglądane od przodu umiarkowanie szeroko rozstawione, równoległe i proste; łokcie ciasno przylegają do tułowia, nie są ani wciśnięte, ani odstające. Oglądane z boku śródręcza skierowane są lekko do przodu; stawy nadgarstkowe silne lecz elastyczne. Kości mocne, lecz nie ciężkie. Długość od łokcia do ziemi nieco większa niż odlełość od łokcia do grzebienia łopatki.

Wilcze pazury kończyn przednich muszą być usunięte.

Wady: słabe śródręcze; zbyt ciężkie kości; postawa zbyt wąska lub szeroka; odstające łokci.

Stopy owalne, lecz nie wydłużone, średniej wielkości, zwarte i dobrze owłosione między palcami i poduszkami. Poduszki twarde i grube. W normalnej ostawie stopy nie są skierowane ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.

Wady: miękkie lub rozczapierzone palce; łapy zbyt duże i bez wdzięku, za małe i delikatne; postawa szpotawa lub rozstawna.

Kończyny tylne:

Oglądane od tyłu ustawione równolegle umiarkowanie szeroko. Uda dobrze umięśnione i silne, kolana dobrze kątowane, stawy skokowe dobrze zarysowane i nisko osadzone. Wilcze pazury - o ile są - powinny być usunięte.

Wady: wyprostowane kolana; postawa krowia; postawa zbyt wąska lub zbyt szeroka.

 

Okrywa włosowa:

Włos: husky syberyjski ma podwójną okrywę włosową średniej długości o wyglądzie pięknego futra, lecz nie tak długą, aby zacierała wyraźne linie zewnętrzne psa. Podszerstek miękki i gęsty dostatecznie długi, aby podeprzeć włos okrywowy. Dłuższe, sztywne włosy pokrywowe są proste i troche przylegające, ani szorstkie ani odstające wprost od ciała. Normalną rzeczą jest brak podszerstka w okresi linienia. Wyrównywanie wąsów oraz włosów między palcami i wokół łap jest dozwolone, aby podkreślić wypielęgnowany wygląd psa. Trymowanie włosów we wszelkich miejscach jest niewybaczalne i musi byc ostro karane.

Wady: długi, szorstki lub kosamty włos; struktura włosa zbyt twarda, zbyt jedwabista; sierść trymowana poza dozwolonymi miejscami.

Umaszczenie: dozwolone są wszelkie kolory od czarnego do czysto białego. Zwykła jest, niespotykana u innych ras, różnorodność rysunku na głowie, włącznie ze zwracającym uwagę typowym wzorem.

 

Ruch:

Krok jest pełen swobody i wyraźnie łatwy. Husky siberyjski jest żwawy i lekkostopy. Na ringu wystawowym trzeba go prezentować na luźno zwisającej lince w umiarkowanie szybkim kłusie, aby pokazać dobry wysięg i odbicie. Poruszający się husky oglądany od przodu nie pokazuje zbieznego chodu; jednakże biegnący szybko kieruje kończyny stopniowo ku środkowi tak, że stopy stawia w jednej linii, dokładnie pod osią podłużną ciała. Kiedy odciski łap pokrywają się, kończyny przednie i tylne poruszają się prosto bez skręcania łokci czy kolan na zewnątrz lub do wewnątrz. Nogi poruszją się równolegle. Linia górna grzbietu pozostaje napięta i prosta.

Wady: krok krótki, podrygujący, niespokojny, ociężały lub toczący; chód kryżowany lub ukośne stawianie kończyn; "krok kraba".

 

Temperament:

Siberian husky jest przyjacielski, łagodny, czujny, towarzyski. Nie wykazuje instynktu posiadania własności, charakterystycznego u psa stróżującego; nie jest nadmiernie nieufny w stosunku do obcych, ani agresywny wobec innych psów. Od dorosłego psa należy oczekiwać pewnej powściągliwości i godności. Jego inteligencja, ustępliwość i zapał czynią z niego przyjemnego towarzysza i chętnego pracownika.

 

Streszczenie:

Najważniejsze cechy rasy siberian husky to średnia wielkość, odpowiednio silny kościec, harmonijne proporcje, lekki, swobodny ruch, prawidłowa okrywa włosowa, ładna głowa i ładne uszy, poprawny ogon i dobr charakter. Karać należy ciężki kościec, nadmierną wagę, związany lub ciężki chód, długi i szorstki włos. Siberian husky nie powinien wyglądać tak ciężko lub potężnie jak pies pociągowy, ani tak lekko i delikatnie jak pies wyścigowy.

Psy i suki muszą sprawiać wrażenie bardzo wytrzymałych. Poza wymienionymi wadami są wady morfologiczne, wspólne wszystkim rasom, tak samo niepożądane u husky jak i innych ras, nawet gdy nie zostały tu wymienione.

 

Uwaga:

Psy muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra znajdujące się całkowicie w worku mosznowym.